Ik geloofde vroeger dat als ik niet perfect was, mensen me zouden verlaten. We vertellen onszelf allemaal een beperkende leugen. Een verhaal dat in ons hoofd op repeat speelt. "Als ik maar–vul de lege ruimte in–mooier, slimmer, curvier, slanker, dapperder, stiller was... zou ik geliefd zijn". Al deze beperkende leugens zijn gebaseerd op de grootste leugen van allemaal: dat we iemand anders moeten zijn dan wie we nu zijn om geliefd te worden. Op de ochtend van de SheFi Summit liep ik rond in mijn AirBnB in Buenos Aires, terwijl ik probeerde mijn openingsspeech te onthouden, terwijl Summer schreeuwde terwijl Jon haar luier verwisselde. "Gewoon improviseren," bood Jon aan. "Niet behulpzaam," snauwde ik. Summer was onrustig in de auto. Ik ging opnieuw mijn openingszinnen door. Jon–zegen hem–probeerde mijn zenuwen niet te verhelpen. Hij gaf me water. Hij was er gewoon. Zodra ik de locatie binnenliep, vielen mijn schouders naar beneden. Ik ontspande. Ela en Naomi waren druk in de kas waar onze sponsors Octant, Avalanche en Celo hun displays hadden opgezet. Een minuut later sorteerden ze de ontbijttafel. Ik knipperde met mijn ogen en het hoofdpodium was klaar voor actie. Ik hoefde niet eens aan de logistiek te denken. Alles wat ik deed was verschijnen. En jij ook. Dit was de eerste SheFi summit waar, zelfs na de laatste lezing, zoveel van jullie in de binnenplaats bleven hangen om de gesprekken voort te zetten die je 's ochtends was begonnen, om de mensen te ontmoeten die je nog niet had ontmoet, en om de allerlaatste druppel van de hoge frequentie SheFi vibes op te nemen. Deze summit was perfect imperfect. Uiteindelijk las ik delen van de openingsspeech van mijn telefoon voor. Een van onze panelleden kwam te laat voor haar lezing. Ik wiegde Summer op mijn schoot voor mijn laatste interview met Jon. Deze details die ik in het verleden dagenlang in mijn hoofd had herzien, voelen nu precies aan zoals ze zijn: leven. Het leven houdt zich niet aan jouw schema. Het komt te laat, het verliest de sleutels van je appartement, het gooit een woede-uitbarsting midden in je grote toespraak, en ga zo maar door. Vroeger zag ik deze momenten als het leven dat in de weg zat. ...