Dit is precies de absurditeit die mensen buiten de academische wereld nooit zien. Universiteiten houden ervan om de academische vrijheid te prediken, maar achter de schermen worden docenten gedwongen om binnen een fictief boekhouduniversum te opereren. Elke uur van hun leven moet vooraf toegewezen, gefactureerd en gecertificeerd worden voor een specifieke taak, alsof ze in een advocatenkantoor tijdsheets invullen. Je moet zweren — letterlijk schriftelijk certificeren — dat 12% van je jaar is gewijd aan Doel 2 van Subsidie X, 18% aan Doel 1 van Subsidie Y, 7% aan een kernfaciliteit, 10% aan onderwijs, enzovoort. Het is een fantasiewereld van percentages die nooit optellen tot de werkelijkheid. In de praktijk werkt niemand daadwerkelijk op deze manier. Geen enkele wetenschapper op aarde verdeelt zijn geest of zijn tijd in bureaucratische fracties van inspanning. Het is niet hoe onderzoek gebeurt. Het is niet hoe menselijke cognitie werkt. Het is een boekhoudkundige fictie opgelegd door instellingen zodat ze subsidie geld kunnen oogsten en hun operaties compliant kunnen laten lijken. Inspanningsrapportage is een bureaucratische schijnvertoning om het geldstromen te behouden, geen reflectie van hoe wetenschap of menselijk werk daadwerkelijk gebeurt.

De moderne universiteit is waar een wetenschapper die moeilijke vragen stelt als een bedreiging wordt gezien en een administrator die de waarheid verbergt als een leider wordt genoemd.

RIP Jim Watson. Een herinnering dat zelfs degenen die de moderne wetenschappelijke onderneming hebben opgebouwd, niet langer beschermd zijn door de instellingen die ze hielpen creëren. Ik heb Jim Watson in de loop der jaren een paar keer ontmoet toen hij geïnteresseerd raakte in een deel van het onderzoek dat ik deed. Bij elke gelegenheid was hij beleefd, respectvol en diep nieuwsgierig. Ik herinner me een kleine bijeenkomst waar ik mijn werk presenteerde — hij was aanwezig, stelde scherpe vragen en ging een oprechte, doordachte wetenschappelijke discussie met me aan. In zijn latere jaren werd hij verbannen uit de instelling die hij zelf hielp opbouwen. Zijn nalatenschap werd gewist, zijn karakter gereduceerd tot koppen die hem als racist en seksist labelden — veel daarvan gebaseerd op een paar terloopse opmerkingen en revisionistische opvattingen over de eer voor zijn ontdekkingen. Zijn wetenschappelijke bijdragen behoren tot de meest ingrijpende van de 20e eeuw. Dat wissen is de basis van de moderne biologie zelf wissen.