Ik voelde dit op 24. Stopte met mijn baan, maakte het uit met mijn vriendin, verkocht alles en verhuisde naar Zuidoost-Azië. Maakte nieuwe, interessantere vrienden. Kocht een motorfiets. Startte een bedrijf en raakte door mijn geld heen. Besteedde uren aan roken, gitaar spelen en lezen in koffiehuizen. Geen spijt.

Opeens ben je 27. Je maakt je koffie, haast je naar je werk, komt rond 7 uur thuis, en je bent te moe om iets te doen behalve eten, op je telefoon scrollen en in slaap vallen. Dan word je wakker en doe je het allemaal opnieuw. En wanneer vrijdag komt, ga je misschien uit, of misschien ben je gewoon te moe. Dan, uit het niets, overvalt het je. Hoe is alles zo snel voorbij gegaan? Je voelt je niet eens 27. Je voelt je nog steeds als dat 17-jarige kind dat dacht dat ze alle tijd van de wereld hadden. Maar op de een of andere manier zijn 10 jaar gewoon verdwenen. En je begint het verleden te missen. Het gevoel jong, enthousiast en onwetend te zijn. Maar dan besef je, op een dag, zul je dit ook missen. 25 zijn, verward zijn, moe zijn, maar toch proberen. Dus misschien is de truc om een beetje langzamer te gaan en deze fase echt te leven voordat het ook gewoon weer een herinnering wordt. Het punt is, ongeacht welke leeftijd je hebt, je zult deze dagen missen. Het leven wordt soms druk en het is altijd een goed moment om even stil te staan en de rozen te ruiken.